Geçen hafta çarşamba akşamı eve vardığımızda kapımızın önünde 2 yavru kedi bulduk. Bir gece önceki sağanak yağmurda sırılsıklam olmuş, aç ve bitmiş haldelerdi. Birini ölmüş sandık ve diğeri de son nefesini vermek üzere gibiydi. O minicik nefesiyle de zor duyulan bir sesle miyavlamaya çalışıyordu.
O andaki görüntüleri o kadar iç parçalayıcıydı ki (en son foto) bir süre o tarafa bakamadım bile. Bir kutu bulduktan sonra bir parça bezle kaldırıp kutuya koyduk ve veterinere götürdük. Veterinerden aldığımız anne sütü tozu ve biberonla birlikte eve geri döndük.
Kutunun içinde saç kurutma makinası ile yavaşça kurutup, vücut ısılarının artmasını sağlamaya çalıştık ve ardından sütü hazırlayıp biberonla yedirdik. Karınlarını doyurunca yumuşak bir bezle, sıkmadan kundakladım.
O andan itibaren hayata tam olarak döndüklerini hissettim.
O günden sonra o kundak, benim onlarla aramda bir huzur köprüsü oldu. O bezi görür görmez güvende olduklarını, huzurlu olabileceklerini hissediyorlar. Şu tatlılığa bakar mısınız :)
Bebeler
Onları buluşumuzun ardındaki iki gün ofise beraber gidip döndük ve 3 saatte bir biberonla besledim.
Tabi biraz kendilerine gelince araba içinde zapt etmek pek kolay olmadı :) O yolculukları bir ben bilirim. Ne kutu, ne koltuk, ne kucak ne de başka bişi... İlle de boyun :) Trafikte seyrederken yan arabadaki şoförü iki omuzunda iki kediyle gördüğünüzü düşünün bir. Ben görsem 'kafayı yemiş herhalde' diye düşünürdüm kesin :)
Derken cumartesi geldi ve büyük bir mucize eseri anneyi bulduk. Kavuşma anını görmeliydiniz.
Meğer annenin bir yavrusu daha varmış. Anneye sevgiyle yaklaşıp, besleyip kendini güvende hissetmesini sağlayınca ortadan kayboldu önce. Ne yalan söyleyeyim karalar bağladık çok fena. Çünkü hiçbir bakım, anneleriyle doğal ortamlarında yaşamaları gibi olmaz; ama biraz sonra anlaşıldı ki anne, diğer yavruyu da sakladığı yerden getirmeye gitmiş. Yavrusuyla geri dönünce gözlerimiz yaşardı.
Şimdi biz anneye bakıyoruz, arada yavrulara da besin takviyesi yapıyoruz ama ailesinin ana bakımı anne kediden.
Bu ağzı burnu yerim ben!!
Bebek işte, ne yapsın.
Bu minik yavru, biyolojik annesi geldikten sonra bile beni asıl annesi sanmaya devam ediyor. Gündüz ailesiyle beraber takılıyor. Akşam kavuşma anımız ikimiz için de bir bayram :)
Bu da bulduğumuzdaki halleri. Bunu niye paylaşıyorum? Ne halden ne hale geldiklerini göstermek için. Kendi kaderlerine bıraksaydık ölüp gideceklerdi acı içinde. Biraz emekle sağlıklı ve mutlu birer yavru olmalarını sağladık. Bu aralar etraf yavru kedi ve kedilerinin bakımı için çırpınan anne kedilerle dolu. Denk gelirseniz lütfen kayıtsız kalmayın. Selam ve sevgiler herkese.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder