Akşam güneşinin peşinde

Bu aralar güneşin peşindeyim hep, bilhassa da akşam güneşinin. O, evin köşelerinde dolanırken sessiz sessiz, ben de onun peşinde dolanıyorum elimde çayım, kahvem, kitabım ya da dergimle. İnsanın içine huzur dolduruyor. Onu seyretmek bir nevi meditasyon. Bu köşede takılıyor bir süre, sonra parmaklarının ucunda diğer köşeye geçiyor. O kadar naif ve güzel ki! Bu seramoninin çok kısa süreceğini bildiğimden gözümü ve hislerimi ayırmıyorum ben de, zaten son 10-15 dakikasına yetişebiliyorum akşam iş çıkışı eve varınca. Hem enerji veriyor, hem dinginlik. Ve sonra çekip gidiyor aynı tatlı yavaşlıkla.